Bir var idi, bir yox idi. Bir qoca kişi var idi. Bu qocanın üç qızı var idi. Bunların anası ölmüş idi. Atası ikinci bir arvad almışdı. Arvad bir gün ərinə deyir: – Ya bu yetimləri tut, yada məni saxla. Kişinin əlacı kəsilib uşaqları aparıb buraxır çölə. Yazıq qızlar çöldə gəzirdilər. Gedib bunlar bir meşəyə çatdılar. Günü batırıb ağacda yatdılar. Səhər açıldı. Böyük bacı deyir: – Ay bacı, tozanağa bax! İkinci bacı deyir: – Yəqin padşahdır. Kiçik bacı deyir: – Bacılı-bacılı, nə olaydı padşah məni ala idi, mən də bir oğlan doğa idim, bir kəkli qızıl olaydı, bir kəkli gümüş olaydı, alnı ay. Ortancılı bacı deyir: – Məni də vəzir üçün alaydılar. Mən xalca toxuyaydım, o xalçada padşahın bütün qoşunu yerləşə idi.

Keçmiş zamanlarda iki qonşu var idi: ikisi də ovçu idi. Bir dəfə maral tutmaq üçün tor qurmağa getdilər. Birinci ovçu toru adi qayda üzrə yerdə qurdu. İkinci ovçu isə torunu ağacın başında qurdu. Torlarını qurandan sonra qayıdıb evlərinə getdilər. Torunu ağacın başında quran ovçu tezdən, dan yeri sökülməmişdən torlara baxmağa getdi. Torunu yerdə quran qonşunun tələsinə maral düşmüşdü. Ağacın başında qurduğu öz torunda isə maral yox idi. Onda o, qonşunun tələsindən maralı çıxarıb öz toruna, ağacın başında qurduğu toruna saldı. Sonra da qayıdıb evinə getdi. Yıxılıb yatdı. Ovçu o vaxtacan yatdı ki, gün qalxıb bir boy oldu. Bu vaxt qonşusu gəlib onu oyatdı, onlar birlikdə meşəyə getdilər. Hər iki ovçu meşəyə çatıb gördü ki, yerdə qurulan tələ bağlıdır. Onun içində isə heç nə yoxdur. Ətrafında çoxlu iz var, elə bil ki, maral burada çırpınmışdır. Torda bir çəngə maral yunu ilişib qalmışdı.

Qoca dilənçi tanımadığı bir kəndə gələrək böyük, qəşəng bir evin qapısını döydü. Bu evin yanında qapısından yekə qıfıl asılan hündür bir ahbar vardı. Bu evdə isə öz xəsisliyi ilə bütün mahalda yaxşı tanınan bir dövlətli yaşayırdı. O çox dövlətli olmağına baxmayaraq, heç vaxt heç kəsə əl tutmazdı. – Sən mənə bir parça piy, ya bir az süd verə bilərsənmi? – deyə dilənçi ona ağız açdı. – Yox, verə bilmərəm! – deyə xəsis acıqlandı. – Rədd ol burdan! – Bəlkə səndə bir ovuc buğdadan, paxladan tapıldı? – deyə acından rəhmsiz adamların qarşısında alçalmağa məcbur olan qoca sözünə davam etdi. – Mənim heç nəyim yoxdur, – deyə xəsis cavab verdi. – Onda mənə bir tikə çörək ver, sənə duaçı olaram, – deyə dilənçi ondan xahiş etdi. – Get, mənim çörəyim yoxdur! – cavabını eşitdi.

Hans Xristian Andersen 1805-ci il apelin 2-də Danimarkanın Odens şəhərində danadan olub. Ailənin tək uşağı olan Andersen heç vaxt yaxşı oxuyan, çalışqan şagird olmur, həmişə fikri dağınıq olur və qrammatik səhvlər edə-edə yazırdı, o, heç vaxt yazısını düzəldə bilməyib. Lakin buna baxmayaraq 1822-ci ildə artıq “Palnatokun məzarındakı ruh” adlı ilk hekayəsini nəşr etdirib. Pyeslər, səyahətnamələr, romanlar və şeirlər də yazmasına baxmayaraq, Andersen bütün dünyada daha çox nağıllarına görə tanınır. Onun nağılları 100-dən çox dilə tərcümə edilmişdir. O, dünyanın ən məşhur nağılçılarından biridir.

Hans Xristian Andersen 1805-ci il apelin 2-də Danimarkanın Odens şəhərində danadan olub. Ailənin tək uşağı olan Andersen heç vaxt yaxşı oxuyan, çalışqan şagird olmur, həmişə fikri dağınıq olur və qrammatik səhvlər edə-edə yazırdı, o, heç vaxt yazısını düzəldə bilməyib. Lakin buna baxmayaraq 1822-ci ildə artıq “Palnatokun məzarındakı ruh” adlı ilk hekayəsini nəşr etdirib. Pyeslər, səyahətnamələr, romanlar və şeirlər də yazmasına baxmayaraq, Andersen bütün dünyada daha çox nağıllarına görə tanınır. Onun nağılları 100-dən çox dilə tərcümə edilmişdir. O, dünyanın ən məşhur nağılçılarından biridir.