Biz yazda meşəni gəzib-dolaşıb ağacların oyuqlarında yaşayan ağacdələnlərə, bayquşlara baxırdıq. Birdən bizim qabaqcadan gördüyümüz qəribə ağacın o tərəfindən mişar səsi eşitdik. Bizə danışmışdılar ki, burada şüşə zavodu üçün qurulmuş ağaclar tədarük edirlər. Biz ağacın kəsiləcəyindən qorxduq, mişar səsi gələn tərəfə tələsdik, lakin indi, bizim ağcaqayın böyrü üstə yıxılmışdı, onun iri kötüyünün dövrəsində boş küknar qozaları vardı. Ağacdələn qozaları payızda daşıyıb ağcaqayının iki düyünü arasındakı yuvasına yığmış və bütün qışı dimdikləyib yemişdi. Kəsilmiş ağcaqayının yanında iki oğlan oturub dincəlirdi. Bu iki oğlan yalnız ağac kəsməklə məşğul idi. Onlara kəsilmiş ağcaqayını göstərib:- Ziyankarların biri ziyankarlar,- dedik,- sizə tapşırılıb ki, quru ağacları kəsəsiniz, görün bir siz nə eləmisiniz? Oğlanlar dedilər: -Gördük ki, ağacdələn ağacı deşik-deşik edib, onsuz da zay olur, ona görə kəsdirdik.

Saxara səhrasında bir Bala dəvə yaşıyırdı. Bir gün o bir sürü at gördü. «Onlar nə gözəldir, — düşündü bala dəvə, — amma məndə belə eybəcər hürgüc* var! Mən onlara oxşamaq istiyərdim». Və bala dəvə hürgücdən azad olmaq istədi. O yerdə kürəyi üstə firlanırdı, massaja gedirdi, hər cür hərəkətlər edirdi, diyetaya oturdu. Və nəhayət dəvənin kürəyi oldu düz. Bala dəvə özünə güzgüdə baxıb heyran olurdu. Və o dostlarnın qabağında özünü göstərmək istədi. Onun dəvə dostları cox təcübləndilər. Onlar ona hər tərəfdən baxırdılar, amma hec biri onu tərifləmədi. Bunnan sonra dəvələr səhrada qacmaq istədilər. Onlar bir biriylə otü otdüyə qacırdılar, amma bizim bala dəvə nesə tez yorulmaga başladı. O su icmək istədi, dili bayıra cıxdı və nəfə salmaq ona cətin oldu. Bala dəvə gözəl olmaq istəyirdi, amma yadınnan çıxardmışdı ki ona hücgür neyə lazım idi.

Biri vardı, biri yoxdu, bir kənddə qoca yaşayardı. Bu qocanın bir bağı və bir evi vardı. Bu bağda gavalı ağacları, evdə isə oğlu böyüyürdü. Oğlanın iyirmi yaşı tamam olan kimi o evlənmək istədi. Evlənmək üçün atasından izn istədi, atası isə dedi: - Evlənmək yaxşı işdir. Amma tələsmə, özünə yaxşı bir qız seç.

Bir vaxtlar bir dəvə yaşayırdı. Çox gözəl və əzəmətli buynuzları var idi. Tək buynuzlar deyil! Çox gözəl və qalın quyruğu da var idi. O zamanlar maralın buynuzu, atın isə quyruğu yox idi. Daha doğrusu maral keçəl idi, atın isə quyruğu çirkin və nazik bir ipə bənzəyirdi.

Heyvanlar əvvəllər indiki kimi olmayıblar. Qədimlərdə qarğa günlü havada səma boyu süzən buludlar kimi ağappaq idi. Pələngin dərisində isə bir dənə də olsun zolaq yox idi. Pələng qızılı dərisi ilə çox fəxr edirdi, çünki qızılı rəng onun birbaşa şah nəslindən olduğunu göstərirdi. Təkcə insanın müdrikliyi haqqındakı söz-söhbət pələngin qanını qaraldırdı.