Biri var idi, biri yox idi, Hatəm adlı bir cavan oğlan var idi. O, anası ilə birlikdə yaşayırdı. Hatəmin bir iti, bir keçisi, bir toyuğu var idi. Bütün ili hər gün toyuq bir yumurta, keçi də bir sərnic süd verirdi. Bu südlə yumurta ana-balanı el-elə, baş-başa dolandırırdı. Hatəm toyuğa sarı buğda, keçiyə qara yonca, itə isə san fətir yedirirdi. Keçi hər il dörd dişi bala doğurdu. Amma onun balaları böyüyüb ərsəyə çatan kimi qurd oğurlayıb yeyirdi. Yazıq keçi həmişə gözünün yaşını axıdıb bala üzünə həsrət qalırdı. Hatəm nə qədər çalışırdısa da qurdu tapa bilmirdi.

Biri var idi, biri yox idi, bir tülkü var idi. Günlərin birində tülkü baba quyruğunu belinə qoyub çöldə gəzirdi ki, görsün quşdan, cəmdəkdən bir şey taparmı, yesin. Çox gəzdi, çox dolandı, axırda gəlib çıxdı bir quyunun başına. Boynunu uzadıb əyildi, quyuya baxdı. Gördü quyunun dibinə bir parça ağappaq quyruq düşüb. Tülkü sevindiyindən oynamağa başladı. Uzun quyruğunu yerlə sürüyə-sürüyə bir xeyli oynadı. Sonra öz-özünə dedi: “Yaxşıca əlimə quyruq düşüb, onu yeməsəm, heç hara getməyəcəyəm”. Tülkünün ağzının suyu axmağa başladı. Elə bil quyruq çağırıb ona deyirdi: “Tülkü baba, gəl məni ye, tülkü baba, gəl məni ye”.

Belə deyirlər ki, bir bağban varmış. Bu bağbanın gözünün ağıqarası bir oğlu varmış. Bu bağban oğluna yaxşı tərbiyə veribmiş. Bir gün bağban həyətində yer belləyəndə bir qara ilanla ağ ilanın bir-birinə sarmaşıb yatdığını görür. Bağbanın ağ ilanın qara ilanla sarmaşıb yatdığına acığı tutur, o bel ilə qara ilanı vurmaq istəyir, bel ağ ilana dəyir. Qara ilan qaçıb gedir. Bağban ağ ilanı torpağa basdırıb evinə gedir. Bu hadisədən neçə illər keçir. Bağbanın oğlu böyüyür. Onun evlənmək vaxtı gəlib çatır. Bağban kənd ağsaqqallarını yığıb məsləhət eləyir. Ağsaqqalların biri bağbana deyir ki, toy elə, amma ehtiyatlı ol. Gəlini evə salanda qapıda dur, içəri hər adamı buraxma.

Payız fəsli idi. Hər yer qızılı yarpaqlarla örtülmüşdü. Bir gün bir ac siçan meşədə özünə yemək axtarırdı. Birdən yağış yağmağa başladı. Siçan özünə gizlənmək üçün yer axtaranda ağacın altında qırmızı, üstündə ağ xalları olan çətir gördü. Siçan gedib həmin çətirin altında gizləndi.

Bir kәndlinin bibәr boyda, bapbalaca bir oğlu oldu. Uşaq dünyaya gәlәn kimi danışdı, yeridi. Anası uşağın adını qoydu Yarıqulaq. Bir gün ana qatıq çalanda kasa çatladı. Ana çatlayan yerә gil sürtdü, dedi: — Oğlum yaxşı oğuldur, gözәldir, amma әlindәn bir iş gәlmir, kasamız çatlayıb, onu yapışdıra bilmir! Yarıqulaq anasının sözünü eşitdi, qanı qaraldı. Xәlәtinin әtәklәrini qurşağına keçirtdi, qoca dulusçunun evinә getdi. Dulusçu Ata onu özünә şagird götürdü. Onlar ata-bala kimi meһriban dolanırdılar. Usta böyük küpәlәr qayırırdı. Yarıqulağın әlindәn isә lap balaca dibçәklәr çıxırdı. Kәnd uşaqları onlara baxmaqdan doymurdu. Usta bir һәftәdә qayırdığı küpәlәri bazar günü arabaya yığdı, gedәndә Yarıqulağa dedi: — Bunları aparım satım, tacir Qurbanbaya iyirmi beş tәnqә borcum var, borcumu qaytarım.